Vrieskou, modderpaden & bostorens bedwingen

📍 Locatie: Landgoed Schovenhorst - Putten

❄️Temperatuur: 1 graad boven nul

🥾 Route: Cultuur historische route (8 km) plus iets extra

Vandaag was zo’n ochtend

Er zijn van die ochtenden waarop je wakker wordt en denkt: laten we maar met zonsopkomst in de vrieskou vertrekken. Gezellig met een doodle die tóch geen enkel temperatuurverschil erkent.

Riley en ik stonden vroeg buiten, ademwolkjes in de lucht, wangen koud genoeg om ze als een natuurlijke blush te kunnen gebruiken. Het soort weer waarbij je even twijfelt of je überhaupt gevoel in je tenen nodig hebt om te wandelen.

✨️ Spoiler: Blijkbaar niet.

Zodra we uitstapten, was er niemand. Letterlijk: niemand. De hele parkeerplaats was van ons. Het hele bos was van ons. Het soort stilte dat even overweldigend is, maar daarna voelt alsof de wereld je een privé-ochtend aanbiedt.

De vorst lag nog op de bladeren alsof Moeder Natuur er glitter overheen had gegooid. Kleine plassen hadden een dun ijslaagje — het soort dat kraakt wanneer je er voorzichtig op drukt. Ik testte het voorzichtig. Riley … niet echt natuurlijk! Binnen twee minuten had Riley al:

1. Een tak geclaimd

2. Natte poten door de werking van ijs te ontdekken

3. En mij bijna laten struikelen...

De toon was gezet. We begonnen meteen met de langste lus: 8 kilometer door het cultuurhistorische deel van Landgoed Schovenhorst. Een route vol brede paden, slingerende lanen en het soort bos dat ruikt naar herfst, aarde en alleen maar goede beslissingen.

🥣 Mijn brandstof en geluk in drie items

Halverwege de wandeling trakteerde ik mezelf op mijn vaste ritueel.

• Warme thee (ja, in vrieskou wordt dit emotionele ondersteuning)

• Een Nakd reep met dadels & noten. Zo’n snack die doet alsof het gezond is maar me wél een goed gevoel geeft.

• Een bak yoghurt met vers fruit

Ik zat daar, op een prachtig bankje, met bevroren wimpers en een doodle die dennenappels apporteren het leukste spel op aarde vindt! En ik voelde het ineens:Dit is precies het soort simpele geluk waar ik voor naar buiten ga.

🌿 Tip: Ik koos deze keer voor het bos, maar mocht je willen opwarmen dan kan je terecht bij de gezellige Brasserie Schovenhorst! Vlakbij de parkeerplaats, dus ideaal!

🗼 De Bostoren — angst, moed en verrassend kalme trapmomenten

Na onze minipicknick kwamen we bij de Bostoren, die als een soort metalen wachter boven het bos uitsteekt. Even voor de goede orde, deze toren is een kleine 40 meter hoog. Riley keek omhoog en bevroor. Niet letterlijk, al had dat in de vrieslucht best gekund, maar mentaal. Ze wilde wel omhoog, maar haar poten waren duidelijk in overleg over de risico’s.

En tóch deed ze het. Langzaam. Stap voor stap. Met die blik van ik ga het doen hoor, maar ik bepaal zelf m’n eigen tempo. Dus volgde ik braaf haar slakkengangetje naar boven.

✨️️ Spoiler: Dit was dus niet omdat ik zo’n geweldige hondencoach ben, maar omdat mijn eigen conditie zéker niet toeliet dat ik haar ware tempo zou kunnen bijhouden als ze had durven versnellen.

Samen klauterden we omhoog. Zij deed alsof ze stoer was. Ik deed alsof ik elke dag niet anders doe. Een goed duo. Boven werden we beloond met een uitzicht dat alle trappen waard was: een oneindige deken van bomen in alle kleuren van de herfst. 

En stilte. Die heerlijke, machtige stilte van een bos dat nog moet ontwaken. Riley bleef dicht bij me staan; stoer maar ook opgelucht. Ik streelde haar koppie. Ze kwispelde. En ik dacht: dit is de beste vorm van samen zijn.

  Extra 5 kilometer door het Drie Continentenbos

Omdat ik blijkbaar een chronisch gebrek aan zelfbeheersing heb als het op wandelen aankomt, besloot ik ná de 8 kilometer nog een rondje toe te voegen. De 5 kilometer lange route door het Drie Continentenbos.

En ohhh, die was bijzonder. Hier sta je letterlijk tussen bomen die afkomstig zijn uit Europa, Azië en Noord-Amerika. Het voelt alsof je in drie landen tegelijk wandelt, maar dan zonder paspoort en douane.

🎒 Rugzak Ruis

Toen we begonnen met lopen voelde ik het dagelijkse tumult nog in mijn lijf zitten — mijn schouders hoog, mijn adem te snel, gedachten die alle kanten op sprongen alsof ze nog niet doorhadden dat we even pauze hadden van de rest van de wereld. Maar ergens tussen de bomen in begon er langzaam iets te veranderen. Het was geen groot moment, meer zo’n subtiele verschuiving die je pas merkt als je er middenin zit.

Het ritme van mijn stappen werd gelijkmatiger. Mijn schouders zakten automatisch en mn ademhaling ging weer door mn buik. Het geluid van Riley’s poten in het gras en die lichte ochtendstilte maakten alles zachter. Minder druk. Minder vol.

En precies daar, op zo’n pad waar niemand anders liep en het bos zijn eigen tempo had, voelde ik hoe ik weer in het moment zakte. Weg van deadlines, gedachten, agenda’s en alle dingen die thuis altijd harder klinken. Hier was alleen dit: lopen, ademen, kijken, voelen.

Het was geen verlichting of grote wijsheid. Het was gewoon echt even zijn. En dat is soms precies waar je naar verlangt zonder dat je wist dat je het nodig had.

🌲 Behind the Trees

Het ging zó goed. We waren allebei na een paar uur lopen nog steeds schoon en zelfs mijn sokken waren nog niet nat.. Tot de routepijltjes ons keihard verrasten met een enkelhoog modderpad. En normaal kun je nog een beetje creatief zigzaggen, maar ja… ik zit aan Riley vast met een anderhalve meter lijn. Dat betekent in de praktijk: wat ik doe, doet zij ook — helaas werkt dit óók andersom... Riley sprong er vol overtuiging in, maar bleef heel strategisch net hoog genoeg zodat alleen haar poten en buik veranderden in druipende modderkwastjes. Ik had nog één seconde de illusie dat ik op de droge randjes kon blijven… tot zij doorliep en ik er gewoon achteraan moest.

Riley keek me triomfantelijk aan alsof dit een gezamenlijk avontuur was. Ik keek terug alsof ik gegijzeld werd door mijn eigen hond. Wandelschoenen vol met blubber en vastgezogen in de modder. Ik weet ook niet goed waarom ik dacht dat het dan nu eindelijk eens goed af zou lopen..

Tot de volgende koude ochtendwandeling met kippenvel en modderpoten

Liefs,

Amber (& Riley — torenbedwinger, modderenthousiast & vroege-vogelconsulent)