🌞 Tiengemeenten met twee doodles, mams en een eiland dat ons collectief adopteerde

Locatie: Tiengemeenten 

Bezetting: Mama, Amber, Riley & Fender — vier vrouwen met een missie

Route: Wintertaling 

Sfeer: November, maar dan alsof iemand de lentestand nog had aanstaan.

Context: Ik schrijf dit op migraine-dag 3. Plat op de bank, gehuld in comfy dekentjes en een doodle die denkt dat ze een schoothondje is.

Toch is het weer tijd om wat online te gooien en aangezien ik dit weekend niet naar buiten ben geweest om te wandelen, gebruik ik dit moment om eens lekker her te beleven. Want vorige week zondag voelde als een klein cadeautje van het universum. Warm novemberweer, een eiland in herfst sferen, mama naast me én twee labradoodledames die met natte poten en modderplekken door het gras struinen.

🛥️ De pont, de vrijwilliger en twee doodles die meteen hun reputatie waarmaakten

Samen met mama, Riley en Fender pakten we de pont naar Tiengemeten.
En zoals altijd trokken de dames meteen bekijks.
Riley omdat ze eruitziet als een wandelend ijsbeertje waar iedereen graag even mee wil kroelen.
En Fender omdat ze het charisma heeft van een 7-jarige doodle die alles al eens heeft meegemaakt. Plus, zo zittend naast elkaar is het nét alsof je dubbel ziet!

Een man werkzaam voor Natuurmonumenten kwam ons tegemoet met die typische vrijwilligersenergie: een vriendelijke enthousiasteling die je meteen drie tips, twee weetjes en nog net geen waarschuwing geeft. Dus met wat insider tips en goedkeuring van deze vriendelijke vreemdeling gingen we op pad.

✨Spoiler alert: Hij had gelijk. De route is prachtig.

Zélfs voor iemand die naar eigen zeggen een hekel heeft aan polderwandelingen. Ik ben en blijf nu eenmaal een bosmeisje.

🦮 Aangelijnd, maar met een missie

We liepen de route volledig aangelijnd — zoals keurige hondenmoeders dat doen. Riley is het gewend om aan mij vast te zitten en dus in mijn tempo te moeten lopen. Mama en Fender… iets minder haha! Riley zette de eerste 500 meter  direct in op “let’s go!”. Fender zette in op “ik moet ruiken wat hier drie dagen geleden is gebeurd!”.

Het was een soort natuurlijke choreografie, maar dan in doodle-tempo. Wacht, ikschets een beeld voor je. Stilstaan – snuffelen – hup weer door – O GOD EEN GEUR – plassen – door – snuffelen– oh mn human heeft haast, ik kom al hoor! Niets is natuurlijk belangrijker dan territorium afbakenen op een nieuw eiland, duhuh.

De ontdekking van het tiny huisjes-rijk waar niemand woont

Midden in de Wintertaling route kwamen we terecht op een terrein dat voelde alsof we per ongeluk een vergeten festival hadden gevonden: Tiny houses, glamping domes, tentjes — alles stond er, maar niemand was er.

Een soort Post-Apocalyptische Center Parcs, maar dan gezellig.

Wat wij deden?
Foto’s maken natuurlijk.

Doodles: geuren archiveren.

Mama: “Hoe leuk is dit?!” (6x)
Ik: “We moeten hier ooit slapen.”

Juist op dat moment belde mijn broertje die aan de andere kant van de wereld Azië onveilig maakt. We kletsten kort bij en genoten van de zon en onze zelfgesmeerde boterhammen met kaas. We blijven Nederlanders en dit was de perfecte plek voor een picknick stop!

Moment van pure vrijheid (nou ja… bijna)

Boven op de dijk mochten de dames even “losser” aan de lijn.
Geen echte losloopactie — we zijn nog steeds verantwoordelijke hondenmoeders — maar wel genoeg ruimte om te snuffelen, zigzaggen, dansen in de herfstwind en doen alsof ze helemaal vrij waren.

Ze genoten zichtbaar. Wij ook.

🌳 Wetenschappelijk onderzoek: polder versie

Op Tiengemeten leer je dingen. Over jezelf, over de natuur, over rust vinden in de natuur… maar vooral: over bomen. Tenminste… als je Google Lens erbij pakt. Mama's geheime wapen. En inmiddels mijn favoriete nieuwe tool!

Zo stonden we met z’n vieren rond een boom alsof we een misdaad aan het oplossen waren. We waren namelijk een heel pad van de mysterieuze bomen gepasseerd. Dus even stoppen en tijd voor wat foto's.

Mama: “Welke is dit?”
Google: Een Japanse-Amber is de naam vergeten- -Boom.

Fender: snuffel snuffel
Riley: likt random aan de bast
Ik: Teleurgesteld, " Ik dacht dat het bosjes helikopter blaadjes waren. Jeweetwel, van die Esdoornzaadjes die zo heerlijk dwarrelen..

Maar écht: we hebben gelachen.

Nog even flink de de pas erin wanneer we ontdekten dat twintig minuten later de pont weer zou vertrekken. In hoog tempo legden we de laatste 2,5 kilometer af en highfiven elkaar wanneer blijkt dat onze timing niet beter had kunnen zijn!

Afsluiten zoals alleen perfecte dagen dat doen

Eenmaal aan wal ploffen we neer bij het kleine kioskje, wat bemand wordt door de kapitein Himself!
De honden onder de tafel, mama en ik in de zon – mét een kopje thee. Die lekkere, simpele, buitenthee die altijd 4x beter smaakt dan de binnenvariant.

✨ Spoileralert: Ik vrat de eraf gelopen calorieën er meteen weer aan door een appelpunt met slagroom naar binnen te werken...

We zaten daar.
In de zon.
Op stoelen die nét wankel genoeg waren om buitenleven te suggereren.

En ik dacht:
Ja. Dit is zo’n dag die je bewaart.
Zo’n dag die je in een potje zou willen doen en op je nachtkastje zetten.

Een zondag met een gouden randje.
Met twee doodles, één mama, één eiland en nul haast.

Samenvatting voor wie het rustig aan wil doen:

• Tiengemeten is prachtig—rustig, groen, stil

• De Wintertaling route is perfect met honden (aangelijnd, maar rijk aan geuren)

• Tiny houses ontdekken voelt als een minivakantie

• Google Lens maakt je leuker dan je bent

• Thee + zon + doodles = pure levenskwaliteit

Tot het volgende avontuur tussen pontjes, moddervoeten en doodle-thee-ceremonies.

Liefs,
Amber & de leukste moeder op aarde

(& Riley — BFF van Fen
& Fender — senior snuffel professor)