De snuffelroute: modder, bramen & braakmomenten

📍Locatie: Mastbos, Breda

🥾Afstand: 4 km

🕙Duur: In theorie 1 uur. In praktijk: 1 uur en 48 stopmomenten.

• ✨ Makkelijk – tenzij je een hond hebt die into modder én wildproeverijen is…

🚶‍♀️ Oefenwandeling

Ik wilde het rustig aan doen. M’n enkel was nog niet hersteld van de vorige “ik kan dit best, ook al zegt mijn lijf nee”-actie. Dus: een korte route. Vlak. Mooi. Hondvriendelijk. Enter: de Snuffelroute in het Mastbos.

Vier kilometer puur hondenplezier – dus ook vier kilometer waarin mijn viervoeter alles aanraakte, rook, proefde of op at wat enigszins naar avontuur rook. Ik wilde vertragen. Riley wilde vooral naar voren. En op dingen af.

🐾 De eerste vijf minuten: modderbad deluxe

Je zou denken dat er een opbouw zit in zo’n wandeling. Dat we langzaam in de flow komen. Maar nee. Riley dook binnen vijf minuten – echt, ik was even in gesprek – met alle vier haar poten in een modderpoel waar je u tegen zegt. Ik had nog geen foto kunnen maken, of ze kwam al aangetrippeld met die trotse blik van: “Kijk, ik bén de natuur.”

• ✨ Ze zag eruit alsof ze auditie deed voor een rol als moddermonster

🍇 Bramen voor ons, braaksel voor haar

Wij dachten: even stoppen voor wat bramen. Want vanwege het zonnige weer zijn die nu al overal – en het voelt altijd alsof je iets doet wat net-niet mag, dus extra leuk. Terwijl ik bezig was om mezelf niet te prikken aan elk doornig takje in een straal van een meter, zag ik Riley plots verdwijnen.

Gewoon: weg. Tussen de struiken, neus laag, tempo hoog. En je weet: als een hond plots stil wordt en zich onzichtbaar maakt, is er iets… smerigs gaande.

En ja hoor.

Twee minuten later kwam ze terug met die ik heb iets gegeten wat ik niet mag en jij gaat het zo ruiken-blik. Nog geen half uur later stonden we op het terras van het nabijgelegen restaurantje.

• 🌿 Tip: De boschwachter

Dit is dan ook waar Riley besloot een live demonstratie te geven van wat er net allemaal in haar maag was verdwenen.

• ✨ Op het terras. In het zicht van andere gasten. Gelukkig had ik een rol tissues. En zelfspot.

🚗 Bonusronde: braaksel in de auto

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, kregen we na nog geen vijf minuten rijden in de auto nog een toetje. Kuch kuch BLEGH. Recht op haar eigen dekentje (gelukkig). Maar alsnog: geur voor de rest van de dag. We vonden het spontaan jammer dat we géén dakraam hadden. Of een cabrio. Of een vrachtwagen zonder hond.

🦶 Mijn enkel gaf een 6/10, ik een 9

Ohja, ik zou het bijna vergeten: dit was ook een testwandeling voor mijn zielige enkel. En eerlijk? Het ging best oké. Korte afstand, goede paden, nergens glibberig. Beetje stijf, ‘smiddags flinke steken en verplicht de rest van de dag op de bank. Maar deze ras adhd’er loopt anders écht tegen de muren omhoog. Tussen de bomen kom ik nu eenmaal tot rust. Het bos deed z’n werk. Riley… minder.

Moraal van het verhaal:

Niet elke wandeling is Instagram-perfect. Soms is het modder, braaksel, prikkels en je eigen adem door je mouw ademen in de auto.

Maar toch, toch… was het precies wat ik nodig had. Een kleine oefenwandeling. Een herinnering dat buiten zijn niet perfect hoeft te zijn. En dat bramen altijd lekkerder zijn als je ze zelf geplukt hebt.

• ✨ Mits je daarna niet hoeft te poetsen met natte doekjes en trauma.

Tot de volgende keer tussen de struiken 🍃

Liefs,

Amber & Riley – modderkoningin, braakspecialist & wildproever pur sang